Amerikaanse United States Battle Force / Battle Fleet

United States Battle Force was tijdens de Eerste Wereldoorlog de voornaamste eenheid voor slagschepen in de Atlantische Oceaan. In 1922 werd deze eenheid de United States Battle Fleet en hiermee de voornaamste vlooteenheid in de Pacifische Oceaan. In 1930 werd de eenheid afgeschaald naar United States Battle Force en onderdeel van de United States Pacific Fleet. Voorafgaand en ten tijde van de Japanse aanval op Pearl Harbor, was United States Battle Force de voornaamste Amerikaanse Marine eenheid in de Pacific. Op 1 februari 1941 werd de U.S. Navy gereorganiseerd in een United States Atlantic Fleet, United States Pacific Fleet en United States Asiatic Fleet. United States Battle Force werd hierbij een onderdeel van de United States Pacific Fleet.

Battle Division 6 tijdens de eerste Wereldoorlog Bron: Public Domain (onbekend)

Gedurende de Eerste Wereldoorlog werd de naam United States Battle Force vanaf 1917 gebruikt als een onderdeel van de Amerikaanse Marine dat met de toenmalige slagschepen deel nam aan de strijd in en rond de Atlantische Oceaan. Deze United States Battle Force bestond op 1 januari 1917 uit Battle Squadron 3 (Battle Division 5, Battle Division 6) en Battle Squadron 4 (Battle Division 7 en Battle Division 8). Toen de Verenigde Staten zich bij de Geallieerden voegden, had men nauwelijks een grote vlootorganisatie. Tot dan waren de vlooteenheden vooral opgedeeld in kleinere eskaders (Squadron) of marinebases (Stations). In 1917 werd, analoog aan de Britse organisatie een United States Atlantic Fleet en later een United States Pacific Fleet georganiseerd. Als belangrijkste vlooteenheid binnen de United States Atlantic Fleet werd de United States Battle Force ingesteld^[1].

Bij besluit van 6 december 1922 werd de United States Fleet gereorganiseerd met de United States Battle Fleet als voornaamste oppervlaktevloot in de Pacific. In de Atlantische Oceaan opereerde de zogenaamde United States Scouting Fleet.

De United States Battle Fleet was in die periode opgebouwd onder bevel van Admiral Samuel S. Robison, en bestond uit een Battleships, Battle Fleet, Aircraft Squadrons, Battle Fleet en een Destroyer Squadrons, Battle Fleet. Voorts had men de beschikking over een Submarine Divisions, Pacific.

In 1930 werd de naam van deze vloot gewijzigd en ontstond Battle Force, Pacific Fleet. De structuur bleef echter ongewijzigd en in 1931 werd Pearl Harbor ingericht als thuisbasis. In 1939 bestond de vloot uit vijf vliegkampschepen, 12 slagschepen, 14 lichte kruisers en 68 torpedobootjagers^[2].

Het trieste einde van een deel van Battle Force in Pearl Harbor Bron: Public Domain (onbekend)

Op 1 februari 1941 werd per General Orders No. 143 de United States Fleet gereorganiseerd in een United States Atlantic Fleet, een United States Pacific Fleet en een United States Asiatic Fleet. Na Pearl Harbor werd langzaam maar zeker operationeel overgestapt op een organisatie in zogenaamde Task Forces. Een Battle Force werd administratief omgevormd tot een eenheid geformeerd rond één of meer vliegkampschepen met ondersteunende schepen. Operationeel werd een dergelijke Battle Force voornamelijk aangeduid als een Task Force. Deze organisatiestructuur wordt tot op de dag van vandaag toegepast.

Noten

1. Watson, 3. Flag Officers of the United States Navy
2. Morison, 2010, pag. 28
3. Commanders-in-Chief Plaque from the Flaghsip USS Pennsylvania (BB-38) / Naval History Heritage and Command
4. Sturgeon, 1999, pag. 8