In deze speelfilm van Enzo Monteleone volgen we het bittere noodlot van een groepje mannen uit de Italiaanse Pavia divisie tijdens de slag om El Alamein.

Onze gids in deze tragedie is soldaat Serra (Paolo Briguglia), die als wel erg groene vrijwilliger gedropt zal worden tussen ervaren maar melancholische veteranen.

Spoedig zal hij zijn plaatsje weten te veroveren in deze groep en zal hij het respect en zelfs de vriendschap weten te winnen van zijn oversten; luitenant Fiore en sergeant Rizzo.

Deze laatste rol wordt trouwens knap vertolkt door Pierfrancesco Favino, die qua acteerprestatie ietwat uitsteekt boven de anderen in deze film. Toch zijn de acteerprestaties over het algemeen gematigd tot goed te noemen. Hiermee komen we dan ook tot de technische bespreking van deze film; en sta me toe deze kant van de film ruimschoots te loven.

In filmgenre (de anti-oorlogsfilm) waar enkele regisseurs en films al eeuwige roem hebben verworven is het moeilijk nog op te vallen. Wat deze film anders maakt dan bijvoorbeeld “Stalingrad” of “Iron Cross” is de (soms subtiele) kracht van het audiovisuele. De -zelfs voor de kijker- verblindende kracht van de zon op het immense éénkleurige onherbergzame landschap lijkt symbolisch voor het lijden waaronder deze mannen gebukt gaan. Het effect van deze (realistische doch in Marokko gefilmde) natuurpracht wordt nog versterkt door een knap uitgekiende soundtrack van Aldo De Scalzi en Pivio. Muziek van deze orde is zeldzaam in oorlogsfilms toch bewijst deze film dat het kan, meer nog, dat het een must is!

Toch verliest Monteleone zich niet in het kunstzinnige, het blijft een oorlogsfilm! Het camerawerk is eenvoudig en de verhaallijn duidelijk en rechtlijnig zodat iedereen zich kan inleven in deze film.

Om de sfeer realistischer te maken en de hedendaagse kritische kijker tevreden te houden werd er trouwens extra aandacht gegeven aan uniformen en voertuigen. Ik ben geen expert op dit gebied, maar het kan niet anders of er zitten authentieke voertuigen in deze film! Ook de sobere manier waarop gevechten in beeld zijn gebracht (veel opvliegend zand en verwarring, weinig “Rambo-achtige bloedfestijnen”) voegen alleen maar realisme toe aan het geheel.

De enige kijker die teleurgesteld zal zijn, is diegene die een groot overzicht van de slag verwacht (zoals bij “Tora Tora Tora” of “Midway”), het is immers een film die zich eerder toespitst op het lokale niveau en de menselijke factor. Of diegene die uit is op een onophoudelijke vertoning van zwaar oorlogsmaterieel en eindeloze ontploffingen. Oorlog is voor de gewone soldaat immers 80% verveling en 20% genadeloze actie.

Kortom, een heel menselijke oorlogsfilm, geen uitschieter, maar wél eentje die zijn plaats verdient heeft door het goede plot én de zorg van de regisseur.