We schrijven kort voor de Tweede Wereldoorlog… de tweelingzusjes Lotte en Anna worden abrupt gescheiden na de dood van hun ouders. Lotte groeit op in een welgesteld gezin in Nederland, Anna in een armoedig gezin (denken we aan de Vlaamse film: het gezin van Paemel) in Duitsland. Als Lotte met een jood wil huwen en Anna stapelgek blijkt van een SS'er, is de weg open voor twee bewogen levensverhalen die slechts moeizaam herenigd kunnen worden.

Deze film is erg deterministisch: het leven is een woeste zee, waarbij het ene leven in een tropisch paradijs belandt, het andere op de bodem van de oceaan. Zo krijgt deze film iets diep menselijks en is deze bij wijlen ook erg sprookjesachtig.

Hoewel het steeds moeilijk is alle nuances van een boek goed te vatten in een film van ca. 130 minuten heeft Ben Sombogaart (Ook bekend van “Het Zakmes” uit ’92) een knappe prestatie neergezet! Deze film zit zo boordevol levensvragen, dat niemand bij het zien van deze film onbewogen zal blijven.

Op een niet vergoelijkende manier weet “De Tweeling” aan te tonen dat de grens tussen goed en fout soms erg dun is, en dat het voor een individu soms erg moeilijk is om niet meegezogen te worden in bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen. Waar eindigt het lot, en waar begint de persoonlijke verantwoordelijkheid? Dat is zeker één van de meest belangrijke thema’s van deze film. Een erg actuele vraag trouwens, waar we zoveel jaren later vaak nog niet uit zijn.

Toch blijft de liefde tussen mensen overeind, én dat is de mooie - hoewel misschien iets te optimistische - finale boodschap van deze film. Want hoewel het levenspad van deze twee meisjes herhaaldelijk zal botsen, blijkt het bloed weldegelijk dikker dan water.

Als puntje van kritiek moet ik opmerken dat hoewel het verhaal in het kleedje “2de WO” zit, je deze film bezwaarlijk een oorlogsfilm kan noemen. Dit is een erg mooie, menselijke film, in dezelfde categorie als “La Vita È Bella”, die de korte realiteit van 1940-‘45 overstijgt en naar veel oudere intermenselijke conflicten in de maatschappij grijpt.

Verwacht dus geen actie, maar ontroering. Laat je meevoeren in de absurditeit van het lot, verwonder je over de keuzes van deze meisjes en kijk tot slot eens diep in de spiegel. Wie is jouw Anna?