Inleiding

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden verschillende voertuigen ontworpen die bedoeld waren om mijnen te laten ontploffen (mijnenruimers). Vaak werden die voertuigen geproduceerd waarbij tankonderstellen als basis dienden. Te denken valt aan de verschillende M4 Sherman tanks die omgebouwd en uitgerust werden met vlegels en grote wielen om mijnen door middel van fysiek contact met de grond vroegtijdig te laten ontploffen. De Duitsers bouwden tijdens de oorlog ook verschillende (kleine) voertuigen die de taak hadden mijnen en explosieven onschadelijk te maken. Een van de meest bekende voertuigen is de 'Goliath' (Sd.Kfz. 302, 303a, 303b). Dat was een op afstand bestuurbaar voertuig (een soort rijdende mijn) om vijandelijke mijnenvelden, pantservoertuigen, fortificaties en vijandelijke troepen onschadelijk te maken. Een van de meest opvallende voertuigen die Duitse technici produceerden is de Alkett VsKfz 617 Minenräumer waarvan slechts één prototype werd gebouwd.

Alkett VsKfz 617 Minenräumer (NK-101)

De Alkett VsKfz 617 Minenräumer (VsKfz staat voor 'Versuchs Kraftzeug' oftewel test/prototypevoertuig) werd door samenwerking tussen de fabrieken Alkett, Krupp en Mercedes-Benz geproduceerd waarbij gebruik gemaakt werd van een gepantserde opbouw met een dikte van tien tot zestig millimeter. Het voertuig werd in de fabriek van Alkett gebouwd die gelegen was in Berlijn. De vloer van het voertuig was gepantserd (staal) en was in totaal zestig millimeter dik om de explosieve kracht van mijnen te reduceren (buitenste plaat: 40mm staal, binnenste plaat: 20mm staal). Het eerste prototype was voltooid in 1942 waarbij gebruik werd gemaakt van de installatie van een tankkoepel (Panzerkampfwagen, PZKpfw I Ausf. A of B uitgerust met twee 7.92mm MG 34 machinegeweren). Het voertuig werd door middel van drie enorme wielen voortgestuwd die uitgerust waren met schoenvormige platen om de mijnen te laten ontploffen (het achterste, kleinere wiel diende om te sturen). Door de enorm grote druk op de grond werden mijnen geactiveerd en waren explosies onvermijdelijk. De afstand tussen de grond en de onderkant van het voertuig (in combinatie met de gepantserde opbouw) zorgde er dan ook voor dat de schade van explosies werd gereduceerd. De platen op de wielen konden ook vervangen worden bij eventuele schade. Gedurende de testritten van het voertuig bleek dat het grote gewicht en de langzame snelheid grote nadelen hadden. Zo was het voertuig zeer kwetsbaar voor vijandelijk vuur. Vooral artillerie en vliegtuigen vormden een grote bedreiging voor de mijnenruimer. Ook kon het voertuig in modder of zand vast komen te zitten door het grote gewicht. In april 1945 werd het voertuig door Sovjettroepen veroverd nabij Kummersdorf. Toentertijd werd het voertuig naar de Sovjet-Unie getransporteerd en in 1947 werden verschillende testritten met het voertuig uitgevoerd. Door schade aan het voertuig bestonden de testen uit korte ritten. Tegenwoordig is de mijnenruimer in het Kubinka Tank Museum buiten Moskou te zien.

Techniek

De mijnenruimer werd voortgestuwd door een Maybach HL-120 (HL120) V-12 motor (11.9 L) die ongeveer driehonderd paardenkracht leverde. De transmissie bevond zich in het midden van het voertuig. Twee radiatoren werden achter de motor gemonteerd. Koele lucht werd door middel van buizen door het voertuig geleid en uitgestoten aan de achterkant. Een benzinetank met een inhoud van 720 liter werd boven het achterste wiel gemonteerd. De mijnenruimer was met twee machinegeweren (7.92mm MG34/MG 34) uitgerust tegen infanterie (de productieversie zou een 20mm snelvuurkanon krijgen en een machinegeweer). Het totaalgewicht van het voertuig bedroeg vijftig ton. Duidelijk is dat de machinegeweren en het snelvuurkanon weinig konden uitrichten tegen vijandelijke pantservoertuigen indien die zouden opdagen vanwege de relatief zwakke bewapening en de zwakke bepantsering.

Technische gegevens: