Dit boek omhelst een thema waarover weinigen iets weten. Belgische vluchtelingen die ten tijde van de Tweede Wereldoorlog probeerden om via de Pyreneeën naar een niet bezet gebied te raken.

De proloog van het boek zet eigenlijk al de toon van het boek. Doordat Sarah De Vlam zelf in de Pyreneeën woont, krijgt het een persoonlijke insteek, doch zonder hierbij de hoofdlijn te vormen. Ook het terugkoppelen naar de hedendaagse tijd, en dan in het bijzonder naar de persoonlijke reizen in het kader van het boek, zorgt ervoor dat de reis doorheen Spanje, Portugal, Frankrijk, België en het Verenigd Koninkrijk niet enkel op het verleden gericht blijft.

In het boek volgen we de getuigenissen van Henriette, Pola en Jean. Quasi als in hun voetstappen doen we de tocht opnieuw, met extra informatie over onder meer de Komeetlijn die in België tientallen mensen hielp ontsnappen. Zo volgt het verhaal de vernederingen en problemen die Pola ondergaat als Joodse vrouw. Jean moet kiezen tussen zijn studies of naar het front trekken en Henriette treedt in de voetstappen van haar ouders die geallieerde soldaten naar Frankrijk brachten. Maar dan slaat het noodlot toe en dienen de drie zelf te vluchten. Wat ogenschijnlijk als een stel onbezorgde verhalen begint, mondt al snel uit in een verhaal vol spanning en emoties.

Sarah De Vlam wisselt de vertellende en getuigende vorm met elkaar af. Om het visueel nog duidelijker te maken, zijn de getuigenissen cursief en in het grijs gedrukt, zodat je onmiddellijk merkt wanneer een getuige aan het woord is. Maar hoe goed dit ook bedoelt is, dit zorgt er voor dat het boek niet zo vlot leest. Al te vaak wordt het verhaal op die manier ietwat ontwricht door over te schakelen.

Niettegenstaande is dit eerste boek van haar hand toch de moeite om in de boekenkast te hebben. Het minder gekende thema van Belgische vluchtelingen richting het Zuiden is de moeite om meer over te weten.