Een biografie en een oorlogsfilm combineren is zelden een groot succes gebleken.
Oorlogsheld Audie Murphy vertolkte de hoofdrol in een film over zijn eigen avonturen tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar een succes werd de film niet.
Misschien heb je pas goed materiaal om een filmbiografie te maken als de hoofdrolspeler een grillig en geniaal karakter heeft zoals in het geval van Lawrence of Arabia.
Deze biografie is gebaseerd op "A Soldier's Story" door (generaal) Omar N. Bradley en "Patton: Ordeal and Triumph" door Ladislas Fargo.
De film bevat verrassend weinig gevechtsscènes.

Generaal George Patton was een excentrieke maar briljante Amerikaanse generaal die zijn kont meer dan eens tegen de krib gooide. Zijn neiging tot insurbordinatie zorgde er bijna voor dat zijn missie om iets belangrijks te verrichten in dit leven faalde.
Hij geloofde dat hij in zijn vorige levens een 'Warrior' was geweest. Gevreesd door de vijand en soms met weerzin ontvangen door zijn superieuren bewees de grillige generaal dat hij een genie was op het slagveld.
Met aan zijn voeten vooroorlogse cavalerielaarzen en een rijzweep in zijn hand was hij een soldaat onder de soldaten. Een soldaat kon een schouderklop krijgen als hij goed presteerde, of een draai om zijn oren als Patton anders oordeelde. Op zijn heupen hing altijd een revolvergordel met één van zijn revolvers waarvan de kolven met ivoor waren ingelegd (hij had een Smith and Wesson .357 en een Colt .45).

Hoe grillig hij was valt onder andere af te leiden aan het Triviantkaartje waarop de volgende vraag werd gesteld; 'Welke Amerikaanse generaal urineerde er op Duits grondgebied in de Rijn?'.
Een ander voorbeeld is de geniale wijze waarop hij de Duitse generaal Rommel in de woestijn een slag toebrengt door diens Afrikakorps in een val te laten lopen. Patton is buiten zinnen van vreugde na het gevecht maar baalt verschrikkelijk als hij hoort dat Rommel zelf niet aanwezig was bij het gevecht omdat hij in Duitsland vertoefde met een oorontsteking.

Deze film begint met de verrichtingen van Patton in Noord Afrika en volgt de geschiedenis tot zijn gedwongen aftreden als 'Bezettings-leider van Duitsland' (Occupation Commander). In het verhaal gaan we van Afrika naar Corsica, naar Malta en Cairo. In Londen zien we hoe Patton wordt ingelicht dat de geallieerden hem als 'afleidingsmanoeuvre' voor de invasie willen gebruiken. De Duitsers vrezen hem namelijk vanwege zijn onberekenbare en onorthodoxe manier van strijd voeren.

Uiteindelijk is het weer Patton die de geallieerde uitbraak uit Normandië aanvoerde als commandant van het 3de leger. Vervolgens komt het Ardennenoffensief aan bod en uiteindelijk de totale overwinning op Nazi Duitsland.
Typerende Patton-actie; tijdens het overwinningsmaaltijd wordt hij naast de succesvolle Russische leider Zhukov neergezet. Het lukt Patton de man tot op het bot te beledigen en zo de betrekkingen tussen de geallieerden en de Sovjetunie onder druk te zetten.

Op 21 december 1945 sterft generaal Patton na een auto-ongeluk in Heidelberg.
Hoofdrolspeler George C. Scott weigerde de Oscar voor Beste Acteur omdat hij de Oscars een twee-uur-durende-vleesparade vond. Toen Goldie Hawn de enveloppe opende en de winnaar bekend maakte zat Scott thuis in New York voor de tv naar een ijshockey-wedstrijd te kijken. De grillige acteur, die een onvergetelijk grillige generaal op het doek zette, stierf in 1999.

De rol van generaal Omar Bradley (de man die dus het boek A Soldiers story schreef waarop deze film werd gebaseerd) wordt zeer overtuigend neergezet door Karl Malden.
De rol van Patton's tegenpool veldmaarschalk Sir Bernard Law Montgomery wordt gespeeld door Michael Bates.