Amerikaanse Mijnenveger USS Bobolink (AM-20)

De in 1919 als Minesweeper No. 20 in dienst genomen mijnenveger USS Bobolink nam direct na de Eerste Wereldoorlog deel aan het North Sea Minesweeping Detachment. Het schip was in Pearl Harbor ten tijde van de Japanse aanval op 7 december 1941. Tussen mei en juli 1942 werd het schip omgebouwd tot zeesleepboot en in deed als dusdanig dienst bij de US Navy tot het schip in 1946 buiten dienst werd gesteld.

De kiel voor de Lapwing-klasse mijnenveger werd gelegd aan de Baltimore Dry Dock and Shipbuilding Company, in Baltimore, Maryland^[7]. Het schip werd te water gelaten op 15 juni 1918 en op 28 januari 1919 als Minesweeper No. 20 in dienst gesteld onder bevel van Lieutenant Frank M. Bruce^[8].

In april 1919 vertrok de mijnenveger naar Kirkwall, Orkney Eilanden om zich aan te sluiten bij Division 2 van het North Sea Minesweeping Detachment^[9]. Deze eenheid was betrokken bij het vegen van één van de grootste mijnenvelden uit de Eerste Wereldoorlog, in het noorden van de Noordzee. Op 14 mei 1919 explodeerde een mijn bij het schip waardoor ernstige schade ontstond en waarbij Lieutenant Bruce om het leven kwam^[10]. Na zes maanden reparatie in de Devonport Dockyard in Engeland, keerde het schip in januari 1921 terug in Norfolk, Verenigde Staten.

Tot in 1931 opereerde de USS Bobolink (AM-20) zoals het schip vanaf 17 juli 1920 werd aangeduid, bij Fleet Base Force, Scouting Fleet aan de Amerikaanse oostkust^[11]. Vanaf 3 maart 1932 volgde operaties aan de westkust vanuit San Diego met de Fleet Train. In 1935 volgde een uitstap naar Hawaii en tussen januari en maart 1939 naar de Caraïben.

Vanaf september 1940 maakte het schip deel uit van Train, Base Force met als thuisbasis Pearl Harbor^[12]. Op 7 december 1941 lag het schip in een droogdok samen met zes torpedobootjagers. Het schip bleef onbeschadigd en kon de periode daarna als reddingsschip en bergingsschip fungeren^[13]. Vanaf 20 mei 1942 tot 2 juli 1942 volgde een verbouwing tot zeesleepboot, waarna het schip in dienst kwam als USS Bobolink (AT-131)[^[14].

Na de ombouw tot zeesleepboot bleef het schip tot september 1942 in Pearl Harbor waarna de thuishaven werd verlegd naar Guadalcanal op de Solomon eilanden^[15]. In de tijd hierna opereerde het schip achtereenvolgens als sleepboot vanuit Espiritu Santo, Nieuwe Hebriden en Noumea, Nieuw Caledonië. De USS Bobolink vertrok in februari 1944 naar de Verenigde Staten en kwam op 4 maart 1944 aan in Long Beach, Californië.

USS Bobolink (AT-131), Pearl Harbor 6 augustus 1942 Bron: National Archives photo 19-N-34740

Na reparaties keerde het op 29 juni 1944^[16] terug in Pearl Harbor. Vanwege een herschikking in de aanduidingen van marineschepen waarbij oude en nieuwe sleepboten van elkaar werden onderscheiden had de USS Bobolink op 15 mei 1944 ondertussen de aanduiding ATO-131 ontvangen^[17]. Tot in het najaar van 1945 verbleef het schip in Pearl Harbor. Voor haar aandeel aan de strijd tijdens de Tweede Wereldoorlog ontving het schip één campagnester.

Eind 1945 werd de USS Bobolink (ATO-131) naar de Mare Island Navy Yard in New York gestuurd. Hier werd het schip op 22 februari 1946 uit dienst genomen. Uiteindelijk werd het schip op 5 oktober 1946 door de Maritime Commission verkocht.

Noten

1. Bobolink (AM-20) / NavSource Online
2. Mooney, 1970, pag. 448
3. Mooney, 1970, pag. 448
4. Mooney, 1964, pag. 136
5. Mooney, 1964, pag. 136
6. Mooney, 1964, pag. 136
7. Mooney, 1970, pag. 448
8. Mooney, 1970, pag. 448
9. Mooney, 1964, pag. 136
10. Armstrong, 2017, pag. 37
11. Mooney, 1964, pag. 136
12. Mooney, 1964, pag. 136
13. Spiller, 2015, pag. 149
14. Mooney, 1964, pag. 136
15. Generous, 2010, pag. 96
16. Mooney, 1964, pag. 136
17. Mooney, 1964, pag. 136