‘Terwijl Parijs sliep’ vertelt het verhaal van Samuel. Er wordt wisselend geschreven vanuit drie perspectieven: Charlotte (de adoptiemoeder van Sam), Jean-Luc (de adoptievader van Sam) en Sarah (biologische moeder van Sam). Ook speelt het boek zich in twee tijdsperioden en plaatsen af: Parijs 1944 tijdens de Tweede Wereldoorlog en tijdens de jaren ’50 in Amerika en Frankrijk. Vlak voordat het gezin naar Auschwitz wordt gestuurd, wordt Samuel, als Joodse baby, afgestaan door zijn moeder. Hij groeit op in Amerika bij Jean-Luc en Charlotte, die veel van hem houden. Maar op een dag staat de politie voor de deur. Samuels ouders hebben Auschwitz overleefd en zijn al jaren op zoek naar hun vermiste zoon…

Het is in 1944 dat de Franse Jean-Luc op het treinstation van doorgangskamp Drancy werkt. Hij heeft een relatie met het Franse meisje Charlotte dat in een Duits ziekenhuis in Parijs werkt. Ze werken beiden voor de vijand, de Duitsers, en zijn hier beiden zeer boos en gefrustreerd over. Als Jean-Luc op een dag aan het werk is, realiseert hij zich dat de Joodse mensen die hij dagelijks op de trein zet, hun dood tegemoet gaan:

"Terwijl hij met open mond naar de trein kijkt ziet hij een lange, dunne hand door een smalle spleet aan de bovenkant steken. En dan nog een, en nog een. Ze houden allemaal een stukje papier vast. Dan gaan de handen open en waaien de papiertjes weg. Hij blijft staan om er een op te rapen, maar kan in het donker niet lezen wat erop geschreven is. Het enige licht komt van een enorme schijnwerper die op de trein gericht is. Hij stopt het papiertje in zijn zak en vermoedt dat het waarschijnlijk een brief voor iemand is – een dierbare. Hij twijfelt nu niet meer. Deze mensen zijn op weg naar hun dood."

In deze trein zitten Sarah en David Laffitte. Ze hebben een oproep gekregen voor deportatie. Ze hebben zich proberen te verschuilen en zijn constant van schuilplek veranderd maar ze zijn toch verraden. Hun zoontje, Samuel, net een paar dagen oud, is mager maar sterk. Als ze door een defect aan de trein allemaal de veewagens weer moeten verlaten, grijpt Sarah haar kans om Samuel te laten ontsnappen aan zijn lot. Ze kijkt om zich heen en geeft hem op goed geluk aan de stationsmedewerker Jean-Luc.

Charlotte en Jean-Luc besluiten deze gebeurtenis aan te grijpen om uit de grip van de Duitsers te ontsnappen. Om Samuel te redden vertrekken ze naar Amerika. Ze lopen door de bergen van Spanje en nemen de boot naar Amerika om een nieuw leven te beginnen. De kleine Samuel, een paar dagen oud, is zich nergens van bewust en groeit op als een gelukkige jongen met zijn van oorsprong Franse ouders, Jean-Luc en Charlotte. Jean-Luc is dolgelukkig:

"Hij is verliefd op zijn tweede land. En op zijn zoon. Elke minuut die hij met Sam doorbrengt, wist een minuut uit het leven hiervoor."

Maar in 1953, als Samuel 8 is, staat ineens de politie voor de deur en wordt zijn vader, Jean-Luc, meegenomen. Jean-Luc wordt gearresteerd en krijgt te horen dat de ouders van Samuel Auschwitz hebben overleefd en al jaren op zoek zijn naar hun zoon.

"Ze hebben het overleefd, zijn beide ouders, ruim zeven maanden hel in Auschwitz. Daarna moesten ze achttien dagen lang door sneeuw en ijs lopen tot ze enigszins veilig waren. Achttien dagen met niets te eten behalve sneeuw. Er zijn er uiteraard veel gestorven, maar meneer en mevrouw Laffitte niet . Weet u wat hen in leven hield?’. Jean-Luc kijkt hen met grote ogen aan. Hij weet het. ‘Ja, de gedachte herenigd te worden met hun zoon.’"

Sarah en David Laffitte winnen de rechtszaak en Samuel moet verhuizen naar Frankrijk, naar zijn biologische ouders die hij totaal niet kent. Hij komt terecht in een orthodox Joodse cultuur die hem totaal onbekend is. Samuel is ongelukkig en wil terug naar de mensen die hij al zijn hele leven als zijn ouders beschouwde. Hij woont een aantal maanden bij zijn biologische ouders maar wordt alleen maar ongelukkiger. Sarah bekijkt hem:

"Hij is heel erg afgevallen sinds hij hier is en zijn huid is bleker geworden. Ze vraagt zich af of een kind van verdriet kan sterven."

Samuel wordt ziek van verdriet en Sarah en David maken een moeilijke keuze, ze laten Samuel teruggaan naar Amerika, naar de mensen die hem opgevoed hebben.

"Hij (David) pakt haar gezicht tussen zijn handen en kust de tranen weg. ‘Onze zoon leeft nog. Dat is genoeg voor mij. Het is genoeg, Sarah.’"

Charlotte wordt naar Frankrijk gehaald, waar ze van Sarah te horen krijgt dat ze Samuel terugkrijgt:

"’Het is te laat.’ Mevrouw Laffitte praat zo zacht dat ik haar amper kan verstaan. ‘Hij hoort niet meer bij ons.’"

‘Terwijl Parijs sliep’ is een parel. Een prachtig boek dat je aan het denken zet. Wat zou jij doen als je Samuel in je armen gedrukt had gekregen? Wat zou jij doen als je als moeder Auschwitz overleeft en je kind niet terug kan vinden? Het boek geeft alle perspectieven weer en laat je realiseren dat beide kanten onmogelijke keuzes hebben moeten maken.