Karl Dönitz stond na de zelfmoord van Adolf Hitler aan het hoofd van het Derde Rijk, maar hoe kwam hij op die positie? Waarom had Hitler deze man benoemd als zijn opvolger? Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Dönitz zelf actief geweest in de duikbootdienst en tijdens de Tweede Wereldoorlog voerde hij het bevel over alle duikboten van de Kriegsmarine, om vervolgens enkele dagen aan het hoofd te staan van het Derde Rijk. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij door de geallieerden gevangengezet en bracht hij, na bestraft te zijn tijdens het proces van Neurenberg, tien jaar in de gevangenis door, waar hij zijn autobiografie schreef. Hierin schrijft hij over zijn ervaringen en zijn visie op de duikbotenoorlog tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de Duitse duikboten en onderzeeërs gevreesd door geallieerde scheepsvaarders. De angst bij de scheepsbemanningen werd veroorzaakt doordat de Duitse U-boten ongezien dichtbij konden komen en weer verdwijnen. Toch verminderde deze angst met de tijd, doordat de duikboten op een gegeven moment niet meer de jagers waren, maar opgejaagd werden. Ondanks alle tegenslagen, bleef Dönitz tot het einde toe doorvechten.

Op technologisch vlak is het boek goed geschreven. Dönitz heeft duidelijk kennis van waar hij over schrijft en heeft onderzoek gedaan naar de logboeken en voorschriften van zijn duikbootbemanningen. Hierbij werd hij onder andere geholpen door zijn schoonzoon, die ook bij de duikbotendienst heeft gediend. Ondanks de feitelijke benadering draagt het boek ook een ideologische boodschap mee, omdat Dönitz al die jaren in de gevangenis zat. Doordat hij opgesloten was, kreeg hij de denazificatie van Duitsland minder mee, omdat hij afgesloten was van de rest van de wereld. Duitsland was ondertussen begonnen om voorzichtig verklaringen te zoeken voor waarom het als natie op die manier gehandeld had.

Het boek geeft een visie van hoe Dönitz wil dat hij en zijn mannen herinnerd worden na de Tweede Wereldoorlog. Er is veel aandacht voor ontwikkelingen in de duikbootdienst. Toch is Dönitz niet altijd even openhartig. Zo zwijgt Dönitz soms over bepaalde zaken of licht hij lastige kwesties niet toe, waardoor de interpretatie aan de lezer wordt overgelaten. Er wordt uitgebreid uitgelegd waarom het belangrijk was om tot het einde toe te vechten, maar op momenten wordt de invloed van de duikboten ook wat overschat, maar dat heeft onder andere te maken met de positie waarin hij zat.

De vertaling is prettig om te lezen. Dönitz komt over als iemand die zorgvuldig onderzoek heeft gedaan naar zijn ervaringen. Het voorwoord van Jack Mallmann Showell, een auteur van boeken over de Kriegsmarine, is opvallend. Hierin probeert hij te benadrukken dat de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog een groot complot is. Het voordeel van dit boek zou zijn dat het geschreven is zo snel na de oorlog, waardoor er geen naoorlogse leugens in verwerkt zitten. Bij het proces van Neurenberg, waar Dönitz veroordeeld werd tot zijn gevangenisstraf, werden volgens de auteur allerlei verzonnen verhalen gebruikt, waar geen bewijs voor was. Historici zijn toen volgens hem met deze verhalen aan de slag gegaan en hebben alles herkauwd en met hun fantasieën aangevuld, als het al niet door de geallieerden bedacht was als anti-Duitse propaganda.

Het boek is echter wel cruciaal voor mensen die zich willen verdiepen in de duikbootoorlog. Dönitz had vanuit zijn positie gigantisch veel invloed op de ontwikkelingen, de bemanningen en de structuur van de oorlog op en onder water. De keuzes die hij maakte hadden verstrekkende gevolgen. De technologische ontwikkelingen vanuit de Duitse kant komen goed aan bod en bieden inzicht in de verschillende tegenslagen waarmee de mannen te maken hadden. Belangrijk hierbij is om te onthouden dat het beschrevene niet is zoals het exact was, maar zoals Dönitz wil dat het geďnterpreteerd wordt door anderen.