Britse Torpedobootjager HMS Skate (H39)

De in februari 1917 in dienst gestelde HMS Skate deed uitgebreid dienst tijdens de Eerste Wereldoorlog. Gedurende het Interbellum was het schip de enige uit de R-klasse (I) torpedobootjagers die de aan buitendiensttelling ontkwam. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog was het schip ingericht als mijnenveger-mijnenlegger maar werd begin 1940 verbouwd tot escortejager. Pas in 1947 werd het schip verkocht m te worden gesloopt.

HMS Skate werd in december 1915 besteld door de Britse Admiralty als één van de 10 schepen van de R-klasse (I) binnen het 7th War Construction Programme. Bij deze bestelling zaten acht Admiralty R-klasse en twee Thornycroft R-klasse schepen. De kiel werd gelegd op 12 januari 1916 bij de werf van John Brown & Company te Clydebank en op 11 januari 1917 werd het schip te water gelaten. De aflevering vond plaats op 19 februari 1917. Het was het 2e schip van de Royal Navy met deze naam nadat deze was gegeven aan een torpedobootjager in 1895.^[1]

Het ruim 84 meter lange schip met een standaard waterverplaatsing van 991 ton, werd aangedreven door drie Yarrow boilers met twee Parsons stoomturbines. Hiermee kon een maximale snelheid worden gegenereerd van 36 knopen (67 km/u). De standaard 301 ton brandstof kon een afstand van 6.390 km worden afgelegd bij een kruissnelheid van 15 knopen (28 km/u). De standaard bewapening bestond uit 3 stuks 101 mm geschut, een 40 mm pom-pom luchtafweergeschut en 2x2 533 mm torpedolanceerbuizen. Het schip werd bemenst met 82 manschappen.^[2][3][4]

Na haar in dienst stelling, werd HMS Skate ingedeeld bij de 11th Destroyer Flotilla bij de Grand Fleet. Op 12 maart 1917 werd HMS Skate geraakt door een torpedo, afgevuurd door de Duitse onderzeeboot UC 69. Het schip moest op sleeptouw worden genomen voor reparatie en één bemanningslid werd gedood. Tijdens de reparaties werd het schip geschikt gemaakt voor het leggen van mijnen. Al spoedig daarna werd het schip overgeplaatst naar de 10th Destroyer Flotilla bij Harwich Force.

HMS Skate vanaf 1918 Bron: Public Domain (onbekend)

Na de Eerste Wereldoorlog werd HMS Skate ingedeeld in Vernon als tender voor de Torpedo School. Op 12 maart 1920 werd het op reserve gezet bij het depotschip HMS Dido (1896).

HMS Skate, jaren 1930 Bron: Wilco Vermeer collection

Nadat de meeste R-klasse (I) torpedobootjagers in de jaren 1920 en 1930 uit de vaart waren genomen, was HMS Skate in 1939 de enige van haar klasse die nog aanwezig was. In 1939 was het schip nog steeds betrokken bij de Torpedo School. Tussen september en december 1939 werd het schip ingericht als mijnenlegger/mijnenveger maar werd nagenoeg gelijk ingezet als escortejager. In januari 1940 werd het schip ingericht als escortejager met daarbij behorende bewapening, ASDIC en dieptebommen en vanaf februari ingezet vanuit Scapa Flow. Eind februari nam HMS Skate deel aan de escorte voor het 1st Minelaying Squadron bij het leggen van mijnen in de Noordelijke barrage. Vanaf maart volgde inzet bij de 2nd Escort Group in de Northwest Approaches tot de gehele groep in augustus 1940 werd overgeplaatst naar IJsland om van daaruit escortediensten te ondernemen.^[5]

Ook in 1941 werd de escortedienst vanuit IJsland voortgezet tot in februari inzet volgde bij mijnenlegoperaties in de Noordelijke Barrage tot in maart wederom de escortediensten werden hervat. Op 24 oktober 1941 raakte HMS Skate beschadigd tijdens een storm en moest in reparatie, welke tot november duurde.

Vanaf januari 1942 werd het schip overgeplaatst naar Local Escort in Britse thuiswateren waarbij met enige regelmaat het schip werd uitgeleend aan Atlantische konvooidiensten. Tot het einde van de Tweede Wereldoorlog bleef het schip voornamelijk in Britse thuiswateren opereren in konvooidiensten tot het in mei 1945 werd teruggetrokken uit operationele dienst.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het schip wederom ingedeeld bij de Torpedo School in Vernon tot het op 4 maart 1947 voor sloop werd verkocht. Het schip werd dat jaar vanaf 20 juli gesloopt in Newport, Wales.

Noten

1. Friedman, 2009, pag. 310
2. Gray, 1984, pag. 81
3. Parkes, 1919, pag. 107
4. Friedman, 2009, pag. 310
5. Konstam, 2017, pag. 16