Amerikaanse Vrachtschepen van het Type C2

De standaard Type C2 vrachtschepen, werden in de jaren 1937-1938 ontworpen voor de United States Maritime Commission (MARCOM). Het was het tweede standaard type vrachtschepen dat werd geconstrueerd. Van het standaard Type C2 werden 20 schepen gebouwd. Naast het standaard Type C2, werden nog een aantal typen afgeleid van dit standaard ontwerp, waarvan totaal 308 schepen werden geproduceerd. De meeste schepen werden ondergebracht bij civiele reders en werden tijdens de Tweede Wereldoorlog 'gevorderd' om ten behoeve van oorlogstransporten te varen. Een aantal schepen van dit type kwam in dienst van de U.S. Navy.

USS Alhena (AK-26), een Type C2-S Bron: U.S. Navy photo 80-G-18024

Volgens de Code of Federal Regulations, werd het Type C2 beschouwd als een stalen vrachtschip met een afgerond achterschip en kruiser vorm boeg. Standaard konden deze schepen acht passagiers vervoeren in vier luxe hutten. De machinekamer bevond zich midscheeps. Als standaard werden twee basis ontwerpen beschouwd, de Type C2-S-AJ1 en Type C2-S-B1. In deze twee subgroepen werden dan ook de meeste schepen gebouwd. Naast deze twee standaard ontwerpen bestonden een aantal suptypen. De eerst beschreven subtypen werden Type C2-S-AJ2 en Type C2-S-AJ5 die niet standaard werden gebouwd maar konden worden besteld op basis van bepaalde specificaties. Het Type C2-S-AJ3 werd beschreven als een militaire conversie van Type C2-S-AJ1. Het standaard Type C2, aangeduid als Type C2 Cargo en het Type C2-T waren standaard schepen waarvan het ontwerp voor, tijdens en na de bouw eenvoudig aangepast kon worden voor militair gebruik. Het Type C2-T was tevens uitgerust met diesel motoren. Het laatste vastgelegde type werd aangeduid als Type C2-S-E1 en was eveneens bedoeld voor militaire inzet. In de loop der tijd ontstonden op basis van deze typeringen nog een aantal aanvullende subtypen. Het Type C2-S was ontwikkeld voor transporten naar Zuid-Afrika en had accommodatie voor 12 passagiers. Bij het Type C2-SU was tevens gezorgd voor een accommodatie voor 12 passagiers, maar was een koelruimte aangebracht.

De Type C2 transportschepen werden ontwikkeld in de jaren 1937-1938 door de United States Maritime Commission (MARCOM) als standaard transportschepen met vijf ruimen. Tussen 1939 en 1945 werden 328 schepen gebouwd in verschillende subtypen. Dit type was gebouwd voor snelheid en zuinig gebruik van brandstoffen. Bij ontwerp was een snelheid bedoeld van 15,5 knopen (28,70 km/u), 139,90 meter lang, 19,20 meter breed, met een diepgang van 7,62 meter.^[1]

USS Pollux (AKS-4), 21 oktober 1944 een typisch Type C2 Cargo schip Bron: US Navy photo USN 91585

m.v. Donald McKay Bron: Public Domain (onbekend)

In 1937 had de MARCOM aan diverse scheepswerven, rederijen en scheepsontwerpers een aantal ontwerpen voorgelegd voor evaluatie. Hieruit werden een groot aantal wijzigingsvoorstellen gedaan die leidden tot een nieuw ontwerp. Doel was te komen tot een relatief snel koopvaardijschip. MARCOM schepen dienden namelijk in geval van conflict snelle transporten voor de Amerikaanse defensie te kunnen uitvoeren. Daarnaast moesten de schepen economisch aantrekkelijk zijn. Zowel bij het bouwen als bij het gebruik moesten ze zo goedkoop mogelijk zijn en standaard constructie hebben. In geval van conflict moesten ze kunnen worden aangepast voor militair gebruik. De basis specificaties die werden opgesteld, leidden tot een stalen vrachtschip met vijf ruimen en slanke boeg en hek. De toegangsluiken tot de ruimen werden 6 bij 9 meter, behalve ruim 2, welke een luik van 6 bij 15 meter kreeg. De kraanhouders dienden als masten en ventilatieschachten. Bij de ruimen 3 en 4 werden twee 30 ton hefbomen aangebracht en bij de overige luiken totaal veertien 5 tons hefbomen die aan de kraanhouders/masten waren bevestigd.

USS Algorab (AK-25) Bron: US National Archives Photo 19-N-24304

De standaard versie van het type was de Type C2 Cargo met de standaard afmetingen zoals in de specificaties bedoeld waren. Van dit standaard Type C2 Cargo werden 20 schepen gebouwd. De schepen weken niet af van de opgestelde specificaties. De totale vrachtcapaciteit bedroeg 15.291 m3 bij een waterverplaatsing van 13.900 lt (14.123 ton). De schepen werden aangedreven door stoom- of dieselmotoren die één schacht aandreven. De brandstofcapaciteit van de schepen bedroeg 1.500 lt (1.524 ton), waarmee een bereik kon worden gegenereerd van 32.187 km bij 15,5 knopen (28,7 km/u). De ruimen waren uiteindelijk verdeeld als drie voor de bovenbouw en twee achter de bovenbouw. Deze bovenbouw bedrieg vier verdiepingen met de verblijven voor officieren, passagiersaccommodatie voor 12 passagiers en een brug. De verblijfsruimten voor de rest van de bemanning bevond zich onder de bovenbouw in de romp. De 20 Type C2 schepen werden op verschillende scheepswerven gebouwd binnen de MARDOM nummerreeks 14 tot en met 33.

Een aantal schepen van het Type C2 deed bij de U.S. Navy dienst als transportschepen voor amfibische operaties en waren gerangschikt onder de Arcturus-klasse. Een aantal schepen deed dienst als munitieschip en werd ingedeeld in de Lassen-klasse.^[2]

Het Type C2 subtype C2-F werd door de Federal Shipbuilding and Drydock Company zelf ontworpen op basis van het standaard Type C2 ontwerp. Het ontwerp was aangepast volgens specificaties op verzoek van de Lykes Lines die zelf vier schepen zou opnemen.^[3]

USS Libra (AKA-12), 11 augustus 1952 een typische vertegenwoordiger van het Type C2-F Bron: US Navy photo NH 97856

Een zevental Type C2-F schepen werd door de Federal Shipbuilding and Drydock Company te Kearny, New Jersey, gebouwd met een waterverplaatsing van 6.085 BRT en een draagvermogen van 9.390 DWT. De netto waterverplaatsing bedroeg 5,185 ton en het maximale laadvermogen was 13.898 ton. De schepen kregen een lengte van 139,94 meter en een breedte van 19,20 meter. De diepgang bedroeg 7,65 meter. De 6.000 pk stoomturbines konden een snelheid genereren van 15,5 knopen (27,78 km/u). De schepen hadden United States Maritime Commission (MARCOM) nummers 129 tot en met 135 en de bouwnummers 180 tot en met 186. De schepen hadden vier luxe hutten met accommodatie voor acht passagiers. Ze werden tussen oktober 1941 en september 1942 afgeleverd. Een aantal schepen werden door de US Navy overgenomen.

USS Oberon in 1942 Bron: USS Oberon Association

Vijf van de zeven schepen kwamen tijdens de Tweede Wereldoorlog in directe dienst bij de US Navy. Hiervan begonnen er vier hun loopbaan als standaard transportschip (AK). Eén, de ex-s.s. Delsantos (1942) (ook wel aangeduid als s.s. Del Santos), kwam in dienst als troepentransportschip (AP). Van de overige vier schepen in dienst van de US Navy, werden er drie geclassificeerd tot Aanvalstransportschepen (AKA) en één, ex-s.s. Nancy Lykes (1942), tot voorraadschip (AKS). Als transportschip werd een deel van de schepen ingedeeld in de Procyon-klasse.^[4][5][6]

De Type C2-G schepen waren twee koelschepen op basis van het Type C2 ontwerp, speciaal gebouwd voor de Grace Lines.^[7]

s.s. Santa Rita net na haar indienststelling Bron: Wilco Vermeer collection

Beide schepen werden gebouwd bij de scheepswerf van Federal Shipbuilding te Kearny, New Jersey onder bouwnummers 179 en 228 en de MARCOM nummer 128 en 180. De schepen hadden een waterverplaatsing van 8.380 BRT bij een lengte van 134,49 meter en breedte van 19,23 meter. De maximale snelheid bedroeg 15,5 knopen (2877 km/h). De s.s. Santa Elisa (1941) en de s.s. Santa Rita (1941) werden halverwege1941 afgeleverd. Beide schepen gingen in 1942 verloren.^[8]

Speciaal voor de US Navy werden tijdens de Tweede Wereldoorlog, bij de Tampa Shipbuilding Company in Tampa, Florida, drie Type-C2-N munitie transportschepen gebouwd. De schepen werden ondergebracht bij de Lassen-klasse munitieschepen. Het verschil met de overige schepen in deze klasse was dat de overigen heringerichte schepen waren behorend tot de Type C2 Cargo transportschepen en Type C2-T transportschepen. De Type C2-N werden al bij de bouw ingericht als munitieschepen.

USS Mazama (AE-9), 1944 Bron: US National Archives, RG-19-LCM, photo 19-N-633398

USS Akutan (AE-13), Tampa, Florida, 23 februari 1945 Bron: US National Archives RG-19-LCM, photo 19-N-81984

De Type C2-N waren in feite standaard Type C2 Cargo schepen die gebouwd waren voor de U.S. Navy en bij de bouw ingericht werden als munitie transportschepen en ingedeeld in de Lassen-klasse. De drie schepen kwamen tussen 1934 en 1945 in dienst. Alle drie de schepen uit deze groep namen deel aan de Tweede Wereldoorlog en overleefden deze. Twee schepen namen tevens deel aan de Korea en Vietnam oorlogen.

De Bethlehem Steel Company te Sparrow Point, Maryland, bouwde zes Type C2-S transportschepen volgens specificaties opgegeven door de Robin Line en bedoeld voor de lijn New York-Zuid Afrika. De schepen waren met 146 meter langer dan de standaard C2 lengte en leken hierdoor meer op de Type C3 schepen. De schepen werden gekenmerkt door een brede schorsteen in het midden van de bovenbouw.^[9]

s.s. Robin Kettering vlak voor de ombouw tot USS Alhena Bron: Naval History and Heritage Command 19-N-24236

De Bethlehem Steel Company bouwde zes schepen met MARCOM nummers 72 tot en met 74 en 99 tot en met 101. De Bethlehem bouwnummers waren achtereenvolgens 4341 tot en met 4343 en 4350 tot en met 4352. De schepen hadden een waterverplaatsing van 7.100 BRT. Alleen de s.s. Robin Kettering werd als USS Alhena (AK-26) tijdelijk in dienst genomen door de US Navy. De overige schepen werden ingezet ten behoeve van transporten tijdens de oorlog en een aantal als troepentransportschip.^[10][11]

Bij de scheepswerf van Bath Iron Works in Maine, werden vier schepen gebouwd volgens het C2 subtype C2-S-A1. Het waren schepen met een waterverplaatsing van 6.551 BRT. Met een lengte van 128 meter waren deze schepen iets kleiner dan het standaard Type C2 ontwerp.

s.s. Extavia na Wo2 Bron: Public Domain (onbekend)

Het ontwerp van deze schepen was speciaal voor de American Export Lines Incorporated en bedoeld voor de handelsroutes met Spanje, Noord-Afrika en de Zwarte Zee. Door hun ontwerp waren deze schepen geschikter om havens verder op een rivier te bereiken. De vier schepen ontvingen MARCOM nummers 153 tot en met 156, bouwnummers 187 tot en met 190 en de namen s.s. Exceller, s.s. Extavia, s.s. Exanthia en s.s. Exiria. De Extavia werd tussen 1941 en 1942 uitgeleend aan het Britse Ministry of War Transport (MoWT), die het schip als s.s. Empire Oriole in dienst nam. Na terugkomst in de Verenigde Staten werd het schip als troepentransportschip ingezet en in februari 1946 terug gegeven aan de American Export Lines.

De Type C2-S-AJ1 Transportschepen was met 64 schepen het eerste Type C2 subtype dat in grotere hoeveelheid werd gebouwd. Alle schepen uit deze groep werden door de North Carolina Shipbuilding Company uit Wilmington, North Carolina, gebouwd voor onder andere de U.S. Navy. De schepen hadden een standaard waterverplaatsing van 8.332 BRT. De Type C2-S-AJ1 was een typische door de oorlog geïnspireerde aanpassing op het Type C2 ontwerp.^[12]

USS Storm King (AP-171), 3 April 1944 Bron: US National Archives RG-19-LCM, Photo 19-N-64628

s.s. Talisman Bron: Public Domain (onbekend)

De schepen werden gebouwd met bouwnummers 91 tot en met 103, 105 tot en met 116, 118 tot en met 120, 122, 124, 126 en 195 tot en met 227. De MARCOM nummers waren respectievelijk 1346 tot en met 1358, 1360 tot en met 1371, 1373 tot en met 1375, 1377, 1379, 1381, 1704 tot en met 1722 en 2598 tot en met 2611. Een deel van deze schepen deed bij de U.S. Navy dienst als commandoschip voor amfibische operaties en waren gerangschikt onder de Mount McKinley-klasse. Een aantal schepen deed dienst als munitieschip bij de Mount Hood-klasse.^[13]

Vijf schepen met een tonnage van 8.290 BRT werden gebouwd met typeaanduiding Type C2-S-AJ2. In tegenstelling tot de Type C-S-AJ12 schepen had het Type C2-S-AJ2 geen passagiersaccommodaties maar wel meer koelruimten.

De vijf schepen werden gebouwd door de North Carolina Shipbuilding Company met de MARCOM nummers 1359, 1372, 1376, 1378 en 1380 en de bouwnummers 104, 117, 121, 123 en 125. De laatste vier schepen werden geleverd aan de Grace Lines.

Van het Type C2-S-AJ3 werd weer een groter aantal schepen (32) gebouwd. Dit type had een tonnage van 8.160 BRT en werd bij de U.S. Navy gebruikt als Tolland-klasse (1944) en Rankin-klasse. De schepen werden gebouwd bij North Carolina Shipbuilding Company onder MARCOM nummers 1382 tot en met 1405 en 1696 tot en met 1703. De bouwnummers van de werf waren 127 tot en met 150 en 187 tot en met 194.^[14]

USS Torrance tijdens de tewaterlating Bron: Public Domain (onbekend)

USS Venango Bron: US Naval History and Heritage Command NH 77388

Hoewel de schepen in deze Tolland-klasse (1944) allen van hetzelfde Type C2-C-AJ3 rompmodel waren konden ze op basis van hun inzet en rol verschillend worden uitgevoerd. De standaard waterverplaatsing bedroeg 8.258 BRT en het waren vrachtschepen voor de US Navy ingericht voor deelname aan aanvalsvloten. Ze werden dan ook gebruikt voor het vervoeren van landingsvaartuigen, troepen en voorraden ten behoeve van amfibische landingen.

Zes schepen werden gebouwd door de North Carolina Shipbuilding Company voor de maatschappij Grace Lines en kregen de typeaanduiding C2-S1-AJ4 (soms ook wel aangeduid als C2-S-AJ4). Deze schepen hadden uitgebreider accommodatie voor 52 passagiers aan boord. Ze werden gebouwd met de MARCOM nummers 2805 tot en met 2810 en constructienummers 238 tot en met 243. De schepen werden gebouwd en afgeleverd in 1946 ter vervanging voor tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren gegane schepen. Dit type had een waterverplaatsing van 9.764 ton bij een lengte van 139,90 meter.^[15]

s.s. Santa Isabel Bron: Wilco Vermeer collection

De Type C2-S-AJ5 schepen waren C2 schepen met standaard 8.295 ton en 10.400 BRT waterverplaatsing. Van dit type werden tien schepen gebouwd door de North Carolina Shipbuilding Company. De tien schepen waren alle modificaties van het C2-S-AJ1 typ, speciaal gebouwd voor de United States Lines. De eerste drie schepen kregen een enkele naam en werden later hernoemd tot schepen met de eerste naam Pioneer. De laatste zeven schepen ontvingen bij aflevering een naam met de eerste naam American. Ze werden geleverd tussen oktober 1945 en februari 1946 met de MARCOM nummers 2612 en 2796 tot en met 2804. Bij de scheepswerf weden ze aangeduid met de bouwnummers 228 tot en met 237. In tegenstelling tot de Grace Line schepen van het type C2-S1-AJ4 kregen de schepen geen uitbreiding van de passagiers accommodatie maar wel koelinstallaties in de ruimen 3 en 4.

s.s. American Importer Bron: Public Domain (onbekend)

Het Type C2-S-B1 zou met 115 schepen de meest gebouwde variant van het Type C-2 schip worden. De schepen hadden een standaard waterverplaatsing van 9.150 ton en werden gebouwd met de MARCOM nummers 189 tot en met 222, 284 tot en met 295, 1153 tot en met 1217, 2817 tot en met 2825 en 2868. De schepen werden gebouwd bij de Federal SB in Kearny, Moore in Oakland, Western Steel in San Francisco en Consolidated Steel in Wilmington. Een deel van de schepen kwam in dienst van particuliere rederijen en een deel bij de US Navy. Tijdens de oorlog werden de meeste schepen die dienst deden bij particuliere maatschappijen ingezet voor oorlogstransporten.

USS Capricornus (AKA-57) (s.s. Spitfire), 1945 Bron: U.S. Navy photo NH 107729

Van de Type C2-S-B1 gingen twee schepen door oorlogshandelingen verloren. Tien schepen werden pas na de Tweede Wereldoorlog afgeleverd. Een groot aantal schepen werd ingezet voor oorlogstransporten waarbij diverse als troepentransportschip werd ingezet. Totaal werden 37 schepen op enig moment in hun loopbaan ingezet bij de US Navy zelf waarvan 36 tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een deel werd bij de U.S. Navy ingezet als commandoschip voor amfibische operaties en waren gerangschikt onder de Appalachian-klasse. Een andere reeks schepen van dit type werd als Ormsby-klasse ingezet voor amfibische transportoperaties. Anderen weerden gerangschikt binnen de Andromeda-klasse.^[16]

De Moore Drydock Company in Oakland bouwde in 1943 zes Type C2-S-B1 schepen, uitgerust als koelschepen. Deze ontvingen de aanduiding Type C2-S-B1-R. Behoudens de koelfaciliteiten waren de schepen gelijk aan de Type C2-S-B1 schepen.

USNS Bald Eagle (T-AF-50), jaren 1950 Bron: US Navy photo

De zes schepen werden gebouwd in de MARCOM reeks 183 tot en met 188 en de scheepswerf constructienummers 214 tot en met 219. Na de Tweede Wereldoorlog werden al deze koelschepen in de jaren 1950 en 1960 bij de US Navy ingezet in Korea en Vietnam.

De firma Gulf Shipbuilders te Chikasaw, Alabama bouwde een reeks C2 schepen in een iets groter formaat. Van deze Type C2-S-E1 schepen werden uiteindelijk 30 schepen afgeleverd. Er werden zestien geplande schepen afbesteld. Van de particuliere schepen gingen twee schepen verloren bij oorlogshandelingen. Zes schepen gingen in dienst van de U.S. Navy. Na de Tweede Wereldoorlog werd een aantal van de schepen in deze serie verbouwd tot containerschip.

s.s. Azalea City als troepentransportschip Bron: Naval History and Heritage Command 89880

De MARCOM bestelde deze schepen in de nummerreeks 849, 840, 472 tot en met 485, 1602 tot en met 1614 en 2826. De afbestelde schepen vielen in de MARCOM reeks 2827 tot en met 2842. Bij de scheepswerf kregen deze schepen achtereenvolgens de bouwnummers 1 tot en met 17, 24 tot en met 36 en 37. De afbestelde schepen vielen in de constructiereeks 38 tot en met 53. Een deel van de schepen die in dienst kwamen van de U.S. Navy werden gebruikt voor transport tijdens amfibische operaties en waren gerangschikt in de Sumter-klasse.^[17]

De drie schepen van dit type werden gebouwd door de Moore Dry Dock Company in Oakland, Californië. De schepen ware specifiek bedoeld voor bauxiet transport en kregen een luxere passagiersaccommodatie waarbij ze 120 passagiers konden vervoeren. Voordat ze echter voor dit doel konden worden ingezet, werden de schepen gevorderd door de US Navy en ingezet als evacuatieschepen. Na de Tweede Wereldoorlog kwamen ze in dienst bij de US Army als transportschepen.^[18]

USS Pinkney (APH-2), San Francisco Bay, 1 januari 1943 Bron: US National Archives 19-N-40028

Deze drie schepen werden besteld onder de MARCOM nummers 175 tot en met 177 en kregen bij Moore de constructienummers 201 tot en met 203.

Vlak na het einde van de Tweede Wereldoorlog werden drie schepen op stapel gezet bij de Federal Shipbuilders in Kearny. Deze C2 schepen kregen een waterverplaatsing van 8.720 ton en werden gebouwd voor de Grace Lines.

s.s. Cosmos Trader (ex- s.s. Santa Monica), 14 oktober 1966 Bron: Naval Historical Center K-34072

Deze drie schepen werden besteld onder de MARCOM nummers 2896 tot en met 2898 en kregen bij Federal de constructienummers 565 tot en met 567.

Drie Type C2-SU schepen waren voorzien van een diesel aandrijving en werden gebouwd voor de American Mail Line. Het eerste schip, de m.v. China Mail, werd tijdelijk overgedragen aan het Britse War Ministry en kam als m.v. Empire Peregrine in dienst tot in 1942. Hierna deden de schepen dienst als troepentransportschepen en kwamen na de Tweede Wereldoorlog weer bij de American Mail Line terecht.

De drie Type C2-SU schepen werden door de MARCOM besteld met de nummers 111 tot en met 113 en werden door de firma Sun Ship in Chester, gebouwd onder de constructienummers 199 tot en met 201.

Gelijkwaardig aan de type C2-SU schepen, maar ingericht als koelschepen, werden vijf schepen gebouwd bij Sun Yards in Chester. Hiervan ging tijdens de Tweede Wereldoorlog één schip, de m.v. Stag Hound, bij oorlogshandelingen verloren.

m.v. Lightning Bron: US Naval Historical Center NH 98769

De scheepswerf ontving de bestelling van deze schepen onder de MARCOM nummers 114 tot en met 118 en bouwde de schepen onder constructienummers 202 tot en met 206

De Tampa Shipbuilders in Florida bouwde vier schepen van het Type CS-T. Alle vier deze schepen kwamen op enig moment in dienst van de U.S. Navy als aanvalsvrachtschepen en munitieschepen. Allen overleefden ze de Tweede Wereldoorlog. Als munitieschepen waren ze gerangschikt onder de Lassen-klasse en als aanvalsvrachtschepen onder de Arcturus-klasse.

USS Electra (AKA-4) Bron: Public Domain (onbekend)

De onder de constructienummers 37 tot en met 40 gebouwde Type C2-T transportschepen werden door de MARCOM besteld onder de nummers 124 tot en met 127.

Noten

1. Johnson, 1969, pag. 719
2. Gogin, 2021, pag. 257
3. Johnson, 1969, pag. 719
4. Silverstone, 2011, pag. 119
5. Silverstone, 2012, pag. 298, 309, 324
6. Gogin, 2021, pag. 358
7. Johnson, 1969, pag. 719
8. Johnson, 1969, pag. 719
9. Charles, 1947, pag. 240-242
10. Merchant Vessels of the United States, 1952, pag. 54
11. Charles, 1947, pag. 240-242
12. Johnson, 1969, pag. 719
13. Gogin, 2021, pag. 215
14. Gogin, 2021, pag. 261-262
15. Johnson, 1969, pag. 719
16. Gogin, 2021, pag. 214, 252, 259-260.
17. Gogin, 2021, pag. 252-253
18. Sayers, 2019, pag. 291