TracesOfWar heeft uw hulp nodig! Elke euro die u bijdraagt steunt enorm in het voortbestaan van deze website. Ga naar stiwot.nl en doneer!

De Kinderkolonie

Titel:De kinderkolonie
Schrijver:Piemonte, Manuela
Uitgever:Ambo-Anthos
Uitgebracht:2021
Pagina's:320
Taal:Nederlands
ISBN:9789026351044
Omschrijving:

In ‘De kinderkolonie’ vertelt Mauela Piemonte het verhaal van drie Italiaanse zusjes: Sara, Angela en Margherita. De drie zusjes groeien op in de Italiaanse kolonie Libië als ze vlak voor de Tweede Wereldoorlog uitbreekt op zomerkamp worden gestuurd naar Italië waar Il Duce kinderkolonies heeft georganiseerd. Maar na drie maanden 'zomerkamp' is de oorlog in volle gang en kunnen de meisjes geen kant meer op.

"Er zal worden verteld dat Il Duce er alles aan doet om ervoor te zorgen dat de kinderen die morgen mannen, soldaten en arbeiders van het grote Fascistische Italië zullen zijn, sterk en robuust opgroeien, en dat hij voor dat doel in duizenden kinderkolonies vele duizenden kinderen bijeenbrengt".

Op 8 juni 1940 kwamen de zusjes aan in Italië in de kinderkolonie De Toren. De Toren was een gebouw van zestien verdiepingen hoog, compleet rond zonder hoeken, en de groepen kinderen (ingedeeld naar leeftijd) sliepen in grote ruimtes zonder privacy. Alles werd ze ontnomen: hun haren werden afgeschoren en de achternamen werden afgepakt waardoor de kleinsten na een tijdje niet eens meer wisten waar ze vandaan kwamen of wie hun familie was. Brieven die ze naar huis stuurden werden verbrand en telefonisch contact met familie was verboden.

"Jongens en meisjes van wie ze de voor- en achternamen hadden afgenomen. De allerkleinsten en vergeetachtigsten waren de herinnering eraan al kwijt, bijna alsof ze al sinds het ontstaan van de wereld in die kinderkolonie woonden […]."

Ook Angela en Margherita zouden hun achternaam vergeten, wat het na de oorlog moeilijk maakte hun familie op te sporen. Hun haren werden afgeschoren om luizen te voorkomen en eenheid te creëren. Tijdens het ‘zomerkamp’ breekt de Tweede Wereldoorlog uit en er werd besloten om alle kinderkolonies in Italië te behouden. De meisjes mochten niet naar huis. De bewaaksters waren al streng maar werden na de zomer onuitstaanbaar, meer uit angst voor de fascistische leiding en de zwarthemden dan uit eigen overtuiging.

"Met een megafoon scandeerde de grootste bewaakster de groet. De kleine armpjes schoten eensgezind naar voren, de ruggen rechtten zich, de ogen gingen omhoog naar de turkooizen uitgestrektheid boven hun hoofd, alsof ook daar een portret van de Duce hing."

Vooral Angela en Margherita misten hun moeder heel erg. Ze waren bang dat de oorlog hun huis en familie zou wegvagen en dat ze geen thuis meer zouden hebben om naar terug te keren.

"De soldaten in uniform en de rupsvoertuigen konden schoten lossen die zo hard waren dat hun huis erdoor kon instorten. Daar, tussen de ploegvoren, het zand en de zee, zou mama zich nergens kunnen verstoppen."

Naar mate de oorlog vorderde, werden de kinderen steeds slechter behandeld, er was bijna geen eten meer en de kinderen raakten ondervoed en vies. Toen de burgemeester de gezondheid van de kinderen kwam controleren viel hem dit ook op en hij sprak de bewaaksters erop aan. Verder gebeurde er niets aangezien er een flink pak geld in zijn handen werd gedrukt om de waarheid stil te houden. In 1943 waren de kinderen kapot. Ze konden van de honger bijna niets meer ondernemen.

"Het aanhoudende conflict verscherpte de honger, die als een onzichtbare schimmel de zussen transformeerde, hun verlangen naar spelen en vrijheid stukje bij beetje aantastte en hun energie en wil om te reageren wegnam. Het enige wat ze wilden als ze hun ogen open deden, was een manier vinden om aan eten te komen."

In 1944 waren de kinderen van De Toren de slechte behandeling zat. Ze vielen de directrice aan en vluchtten. De drie zusjes renden het bos in, waar ze elkaar kwijtraakten. Sara stapte op een mijn en overleed. Angela en Margherita vluchtten verder en kwamen uiteindelijk in 1945 in een kamp van het Rode Kruis terecht waar ze therapie en eten kregen.

"Ze streelde het lichtblauwe fluweel, trok haar voeten op, die onder het zand en de aarde zaten, en ging liggen met haar ogen dicht. Sara op haar plek, Sara bij de projector, Sara die een rood met gele vlam werd."

De zusjes hadden eigenlijk de hoop al opgegeven. Maar eindelijk vond de dokter van het kamp, na veel onderzoek, hun achternaam. Kort daarna kwam hun moeder hen halen.

"Dan herkent ze hen en gaat een steek van blijdschap en verdriet door haar heen nu ze haar dochters ziet, maar dan slechts twee."

‘De kinderkolonie’ is een indrukwekkend boek dat je niet meer neer kan leggen als je eenmaal begonnen bent met lezen. Het is meeslepend geschreven en tussen de hoofdstukken door staat het reglement van de kinderkolonies beschreven. De combinatie van fictie en feiten is goed gebalanceerd. Een enorme aanrader.

Beoordeling: Uitstekend

Informatie

Artikel door:
Amanda Balke
Geplaatst op:
04-08-2021
Feedback?
Stuur het in!

Afbeeldingen