Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende Welton Taylor als artillerie liaison bij de 93e Infanterie Divisie. Zijn taak was om vanuit de lucht in zijn Piper L-4 Grass Hopper (sprinkhaan) het vuur van de bevriende artillerie te coördineren. Doordat hij zo hoog boven het slagveld was, kon hij duidelijk zien waar de inslag neerkwam en welke correcties er moesten worden gemaakt.

Het boek is om een tweetal redenen bijzonder. Allereerst bestond de 93e Infanterie Divisie geheel uit zwarte Amerikaanse soldaten, die vanwege de heersende opvattingen over ras, niet in dezelfde eenheid konden dienen als witte Amerikaanse soldaten. Daarnaast was Welton Taylor een van de weinige Tuskegee Airmen die als artillerie liaison deel nam tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Welton Taylor beschreef zijn ervaringen om piloot te worden, net als de training die hij in het leger kreeg. De 93e Infanterie Divisie kreeg alleen nooit de kans om zich daadwerkelijk te bewijzen. Vanwege de heersende racistische opvattingen, werd gedacht dat de soldaten van de 93e Infanterie Divisie bestonden uit tweederangs troepen. Ondanks dat zij getraind waren voor een oorlog in de woestijn, werden ze verscheept naar de Stille Oceaan, waar zij slechts beperkt ingezet werden. Er was nauwelijks contact met de Japanse vijand en zij waren veel meer bezig met het inladen en uitladen van schepen. Hoewel de eenheid grotendeels gebruikt werd voor ondersteunende taken, was het voordeel dat de soldaten relatief weinig risico liepen en dus een grote kans hadden om de oorlog ongeschonden door te komen. De sterfgevallen die Welton meemaakt waren onder andere soldaten die ziek worden of om het leven kwamen bij (vliegtuig)ongelukken.

Op meerdere momenten werd duidelijk gemaakt wat de impact van segregatie was op het Amerikaanse leger. Niet alleen werden bepaalde manschappen niet benut, zoals de getrainde 93e Infanterie Divisie, maar ook werden materialen verkwanseld, omdat de beschikbare faciliteiten niet gedeeld konden worden. Er moesten dus extra voorzieningen gecreëerd worden, omdat de bestaande constructies niet door de witte en zwarte Amerikaanse soldaten gebruikt konden worden. In enkele gevallen wist Taylor hier voordeel uit te halen, bijvoorbeeld doordat hij en een andere zwarte officier eerder hun eten konden krijgen, omdat er een speciale tafel apart gehouden was voor de zwarte officieren.

Welton Taylor is een indrukwekkende man. Een snelle zoektocht online toonde meerdere wetenschappelijke artikelen van zijn naam zien en gaf een impressie van zijn bijdrage aan de wetenschap. Vanuit wetenschappelijk oogpunt beschreef hij de dieren en fauna, die om hem heen was. In het boek zelf schreef hij meermaals over zijn confrontaties met de heersende raciale opvattingen en de strijd die hij op dat "front" voerde. Het boek is uitermate positief geschreven. Ook al was de situatie nog zo slecht, Taylor zag er een voordeel in.

Er stonden enkele kleine fouten in het boek, zoals dat er werd genoemd dat de Tweede Wereldoorlog voorbij was, doordat de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki waren gedropt, alleen later werd de datum ’29 mei 1945’ genoemd als de datum waarop hij kon repatriëren. Het is waarschijnlijker dat dit 29 september of 29 oktober was.

Boeken van artillerie liaisons zijn er in vergelijking met gevechtspiloten of bemanningen van bommenwerpers veel minder. Zij voerden ook minder glorieuze taken uit, zoals het vervoeren van post, het overbrengen van orders, of het coördineren van de artillerie. Dit betekent niet dat Taylor en zijn de andere piloten geen gevaar liepen, want hij en zijn toestel komen meer dan eens in de problemen. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog stortte zijn toestel neer en moest hij samen met zijn passagier dwars door de jungle om weer bij hun basis te komen. Onderweg hadden zij te maken met honger, uitputting, en de Japanse vijand.

Het boek bevat meer dan 70 foto’s, onder andere van Welton Taylor, de soldaten van zijn eenheid, zijn vliegtuig en de omgeving waar hij verbleef. Deze maken het boek compleet en geven een goede indruk van de context waarin het boek zich afspeelt. Een aanrader voor wie meer wilt weten over de participatie van zwarte Amerikaanse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog.