Geboortedatum:

21 april 1871 (Berlijn, Duitsland)

Overlijdensdatum:

27 oktober 1929 (Goslar, Duitsland)

Nationaliteit:

Duitse (1871-1918, Keizerrijk)

Karl was een zoon met dezelfde naam Pruisische luitenant-generaal Karl von Keizer (1843-1929) en zijn vrouw Klara, geboren von Arnim (* 1846). Zijn zus Anna (* 1873) was getrouwd met de Duitse infanteriegeneraal Otto Hasse.
Militaire loopbaan

Keizer sloot zich op 1 april 1889 aan bij het Guards Pioneer Battalion van het Pruisische leger en werd eind september 1890 gepromoveerd tot tweede luitenant. Met de overdracht aan het infanterieregiment "Graf Bose" (1e Thüringer) nr. 31 schakelde hij eind juni 1895 over op infanterie en eind november 1898 klom hij op als eerste luitenant tot adjudant van het 2e bataljon. Nadat Keizer was afgestudeerd aan de Oorlogsacademie voor verdere training van 1899-1902, was hij van half september 1904 tot eind januari 1909 kapitein van de 57e Infanteriebrigade in Freiburg im Breisgau en was toen compagniescommandant in het Oldenburgse Infanterie Regiment. 91e Unter Promotie tot majoor volgde op 27 januari 1913 met het uniform van zijn regiment en benoeming tot adjudant van de 35e Divisie in Thorn.

In deze hoedanigheid nam hij deel aan de gevechten bij Gumbinnen na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, waar hij voor het eerst gewond raakte. Keizer werkte toen in de veldslagen bij Tannenberg en de Mazurische Meren en nam deel aan de campagne in Zuid-Polen met de opmars naar Warschau. Tijdens de gevechten om Łódź kon hij op 23/24. November 1914 kwam met succes tussenbeide in de verdediging van Russische troepen met een bataljon samengesteld uit vervangende transporten en onder leiding van hem en ontving hiervoor het IJzeren Kruis First Class. Op 3 december 1914, toen hij werd benoemd tot commandant van het 2de bataljon in het Kulm Infantry Regiment No. 141, nam hij ontslag en werd ingezet in het offensief dat halverwege juli 1915 bij Przasnysz begon. Aan het einde van de maand raakte hij voor de tweede keer gewond toen hij de oversteek via Narew dwong.

In oktober 1915 verhuisde hij met zijn regiment naar het westfront en was aanvankelijk betrokken bij een loopgravenoorlog tussen de Somme en de Oise. Tijdens de Slag aan de Somme, waarin Keizer gasvergiftiging opliep, werd hij op 29 augustus 1916 benoemd tot commandant van het infanterieregiment "von der Marwitz" (8e Pommeren) nr. 61. Na het einde van de strijd bleef hij in het gevechtsgebied en keerde half maart 1917 terug naar de Siegfriedstellung. In de slag bij Arras kon hij op 23/24 vechten. Beweren april tegen meerdere overste krachten en afslaan van aanvallen van Britse troepen. Hiervoor werd hij voorgelegd aan de Pour le Mérite, maar ontving hij de medaille niet.

Tijdens de slag in de Wytschate-Bogen, die begon op 7 juni 1917, verdedigde zijn regiment de belangrijke kanaalknie ten noorden van Hollebeke op de rechtervleugel van zijn positie en kon het onder moeilijke omstandigheden vasthouden tot het werd afgelost. Nadat het regiment na een rustperiode ververst was en door vervanging, werd het in de herfst ingezet in de Slag om Vlaanderen. In de loop van de gevechten wisten vijandelijke troepen in het aangrenzende deel van de 40th Infantry Division op 27 oktober 1917 via Draibank op te rukken en de Duitse stellingen in het Houthulster Forest aan te vallen en te omzeilen. Keizer herkende de situatie en nam de onafhankelijke beslissing om in te grijpen met zijn regiment en het vervangende bataljon, dat gereed was, en de dreigende situatie op te ruimen. Zijn divisiecommandant von Hahn diende hem vervolgens opnieuw in voor de toekenning van de order Pour le Mérite; het gunningsvoorstel werd gesteund door de groepscommandant luitenant-generaal Albrecht en de opperbevelhebber van het 4e leger Sixt von Armin. Daarop kende Wilhelm II hem op 24 november 1917 bij kabinetsbesluit de hoogste onderscheiding voor Pruisische moed toe. In de daaropvolgende jaren nam zijn regiment deel aan de loopgravenoorlog in Vlaanderen. Keizer werd eind maart 1918 gepromoveerd tot luitenant-kolonel en raakte in april voor de derde keer gewond in de slag bij Armentières bij het oversteken van de Leie. Tot het einde van de oorlog bevond hij zich met zijn vereniging in defensieve gevechten en kon hij zich voor de laatste keer bewijzen in Valenciennes.

Na de wapenstilstand van Compiègne en de terugkeer naar huis werd Keizer met zijn regiment ingezet bij de Eastern Border Guard. Begin oktober 1919 maakte hij deel uit van de staf van het Reichswehr Infantry Regiment 102 en nam het bevel over van het Infantry Regiment 14. Op 1 oktober 1920 werd hij benoemd tot commandant van het 7th Infantry Regiment en met anciënniteit vanaf die datum in december. 18, 1920 gepromoveerd tot kolonel. Keizer kreeg de status van generaal-majoor en ging op 31 maart 1923 met pensioen. Hij was een ere-ridder in de Orde van Sint-Jan.

Heeft u zelf meer informatie over deze persoon? Lever het aan!

• - Dermot Bradley (Hrsg.): Die Generale des Heeres 1921–1945. Die militärischen Werdegänge der Generale, sowie der Ärzte, Veterinäre, Intendanten, Richter und Ministerialbeamten im Generalsrang. Band 6: Hochbaum–Klutmann. Biblio Verlag, Bissendorf 2002, ISBN 3-7648-2582-0, S. 406–407.