Nederlandse Merchant Aircraft Carrier m.v. Macoma (MX)

De in 1935 gebouwde en in 1936 in dienst genomen olietanker Macoma van de Petroleummaatschappij La Corona (Shell), werd in de jaren 1943 en 1944 verbouwd tot één van de MAC-Schepen. Hiertoe ontving het schip een vliegdek, terwijl het als olietanker bleef functioneren. Na de Tweede Wereldoorlog werd het schip wederom verbouwd tot olietanker en werd in 1959 gesloopt.

De kiel voor het tankschip m.s. Macoma werd op 22 februari 1935 gelegd als bouwnummer 235 aan de werf van de Nederlandse Scheepsbouw Maatschappij te Amsterdam. Op 31 december 1935 werd het schip te water gelaten en op 13 mei 1936 afgeleverd aan de N.V. Petroleum Maatschappij 'La Corona', een dochtermaatschappij van Shell.^[1][2]

Macoma op de helling Bron: Public Domain (onbekend)

Het 141 meter lange schip met een standaard waterverplaatsing van 8069 ton, werd aangedreven door een 3500 bhp dieselmotor met acht cilinders van Werkspoor N.V.. De topsnelheid was vastgesteld op 12 knopen (ca 22 km/u). NA haar in dienststelling werd de Macoma als tanker ingezet over de gehele wereld en met name op de routes tussen Europa, Curaçao, Zuid-Amerika en Nederlands-Indië.

In 1939 nam de Britse Admiralty het schip in beheer als tankschip. Hierbij bleef de Nederlandse bemanning behouden. Op 3 december 1940 vaarde het zelfstandig naar Aden om zich daar bij konvooi BN 10 naar Suez te voegen, waar op 10 december werd aangekomen. Pas op 19 januari 1941 werd met konvooi BS 13 uit Suez vertrokken. Op 27 januari werd dit konvooi verspreid, waarna de Macoma doorvoer naar Abadan. Het volgende konvooi, BN 16, met de Macoma vertrok op 17 februari uit Aden en verspreidde zich op 20 februari waarna het schip doorvoer naar Suez. Hier vandaan werd op 7 april met konvooi BS 23 vertrokken waarna de Macoma zelfstandig tot Abadan doorvoer. Pas op 24 juni 1943 vinden we melding van de Macoma terug als het vanuit Alexandria met konvooi MKS 16 naar Tripoli vertrok en vervolgens weer op 25 augustus 1943, met konvooi MKS 23, wederom uit Alexandria, nu naar Gibraltar. Een laatste keer vertrok de tanker Macoma uit Alexandria op 14 oktober 1943 uit Alexandria met konvooi MKS 28 naar Gibraltar om vervolgens met konvooi MKS 29G naar Liverpool door te varen waar het schip op 18 november 1943 aankwam.

Bron: Public Domain (onbekend)

Vanaf 22 november 1943 werd het schip bij Palmers Shipbuilding & Iron Company in Hebburn, verbouwd tot één van de MAC-schepen en gerangschikt in de Rapana-klasse. Hierbij werd de functie als tanker behouden, maar ontving het schip een vliegdek met enkele Fairey Swordfish bommenwerpers. In deze hoedanigheid werd de m.v. Macoma een escorte vliegdekschip voor konvooidiensten, maar behield tegelijk haar functie als olietanker. Op 1 april 1944 werd de Macoma als MAC-schip in gebruik genomen. De koopvaardijbemanning bleef hierbij behouden en het schip kreeg aanvullend een bemanning van marinepersoneel voor onderhoud en gebruik van haar vliegtuigen. De m.v. Macoma ontving vier toestellen van O-flight, No. 860 (Dutch) Squadron. Deze flight zou later worden omgedoopt tot F-flight.^[3][4][5][6]

Als MAC schip nam de m.v. Macoma in ieder geval deel aan de volgende konvooidiensten:

Bron: NIMH 2158_102075

Op 30 mei 1945 vertrok de Macoma naar Rotterdam en vervolgens werd het schip aan de werf van de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij te Rotterdam werd verbouwd tot tankschip en deed het als zodanig weer dienst bij 'La Corona'. Op 5 mei 1946 vertrok het schip als tanker voor haar eerste naoorlogse tocht naar Curaçao. In 1958 uit dienst genomen, werd het schip vanaf 28 juli 1959 opgelegd in Singapore en in oktober 1959 verkocht aan de Harbour Line Ltd., Hamilton (Bermuda) om te worden gesloopt. Op 14 december 1959 kwam het schip aan in Hong Kong bij de Hong Kong Salvage & Towage Co Ltd, waar op 5 januari 1960 de sloop werd aangevangen.^[7]

m.s. Macoma, 1946 Bron: archief De Rotterdamsche Droogdok Maatschappij

Noten

1. Mark, 1997
2. Hobbs, 2014, pag. 130
3. Mark, 1997
4. Lenton, 1973, pag. 296
5. Konstam, 2019, pag. 22
6. Wragg, 2004, pag. 210
7. Hobbs, 2014, pag. 130