Het Duitse kanon op de Eindhovenseweg, Geldrop - September 1944

Els Heuvelink vertelt: "ik heb in mij jeugdjaren, ook tijdens de Tweede Wereldoorlog, als redelijk onbezorgd ervaren. Gezegd moet worden dat mijn moeder een erg flinke vrouw was, die nooit enige angst heeft getoond. Het weerzien van mijn eigen tekening haalt een belangrijke herinnering naar boven. Op een dag ontdekte mijn vader dat alle dikke bomen langs onze straat in Geldrop een band van springstof om de stam hadden. Er kwamen zwetende, sjokkende, in plaats van marcherende, soldaten langs. De sirenes begonnen te loeien en wij moesten snel de kelder in. Buiten hoorden we de Duitse officieren brullend bevelen geven. Het was een vreselijk geschreeuw dat maar aanhield. Mijn vader hield het op een gegeven ogenblik niet meer uit en is stiekem en heel voorzichtig gaan kijken. Even later kwam hij struikelend de kelder weer in om te vertellen dat er twee kanonnen tussen de eikenbosjes naast ons huis stonden, gericht op Eindhoven en... op ons huis!"

"Op de tekening is het landschap vriendelijk zoals ik altijd heb ervaren de dreiging was van de soldaten en dat vreselijk Duits geschreeuw. Maar zelfs dat verbleekte, omdat er plotseling midden in de nacht stilte ontstond. Een stilte die nog adembenemender was dan de herrie. We luisterden en we wachtten en we wachtten... tegen de ochtend was het nog steeds stil en ik ben samen met mijn vader heel voorzichtig gaan kijken. Ze waren gevlucht, de vijanden, de moffen. Het was een begin van een mooie heldere dag. Toen pas begreep ik het verschil tussen oorlog en vrede."

Bron: Regionaal Historisch Centrum Eindhoven. Het verhaal met tekening was een school project o.l.v. Karel Vermeer.


In 1943 vond er een nachtelijk vliegtuigdrama plaats in Rosmalen. Het betrof een noodlanding van Duitse bommenwerper die terugkwam van een bombardementsvlucht boven Engeland. Het gebeurde in de nacht van 11 op 12 maart 1943. Het betrof een Dornier Do.217 E-1. Opgestegen van de Duitse basis Welschap te Eindhoven. Het toestel was op de terugweg vanuit New Castle, Groot-Brittannië. Er werden kogellagerfabrieken gebombardeerd. Boven Engeland viel een van de twee motoren uit na een luchtgevecht. Hij vloog op 30 meter hoogte terug naar Nederland, maar boven Rosmalen viel ook de tweede motor uit en hij besloot in het donker een noodlanding maken. Op de Nieuwendijk, nabij het voetbalveld, raakte hij op een hoogte van 5 meter de toppen van de hoge popelieren, maakte een sprong en sloeg toen met een dreun ter aarde.

De locatie was in de polder bij Rosmalen in het zogenaamde Zusterbosch. Wij hadden er die nacht geen weet van. Het was een noodlanding en er brak geen brand uit. Ik heb het wrak wel zien liggen afgedekt met een groot zeildoek. De bevolking mocht niet zien dat het een Duits toestel was! Het werd ook streng bewaakt. Met enkele klasgenoten slopen we door de sloten en wisten toch kort bij het toestel te komen. Wel herinner ik mij dat we stiekem in een sloot onze eerste surrogaat sigaret rookten het was slechte kwaliteit en men zei dat het hegbladeren waren met een filter van toiletpapier. We hebben vreselijk moeten braken en hoesten en bijna werden we zo ontdekt door de Duitse schildwachten. Willy Brombach schonk aan ondergetekende een serie foto’s van het vliegtuig en de bemanning,

Er was één lid van de bemanning omgekomen, de navigator, Heinz-Günther Jendgens. De piloot, Willy Brombach, heeft zijn leven te danken aan onder andere de gebroeders Hein en Willem van Creij uit de Striensestraat. Hij was uit het toestel geslingerd en lag met een hevig bloedend been, dat er bijna af was, naast het toestel. Vanwege de grote hekel aan de Duitse bezetter riepen andere omstanders: "Laat hem toch dood bloeden!!" De gebroeders dachten er anders over en hebben met de koppel van Brombach zijn been afgebonden. In Den Bosch werd zijn been afgezet en kreeg hij een houten kunstbeen. Na maandenlange revalidatie kon hij weer lopen met een kruk en ging hij terug naar Rosmalen en bezocht hij de crashlocatie. Hij nam een foto van de plek met de gebroeders van Creij erbij. Deze foto zou later het begin van de speurtocht worden.

In de 60-er jaren ging een groepje Rosmalense jongens op de fiets naar Duitsland op vakantie. Een er van was Tieske van Creij. Toen ze in Daleiden in de Eifel een restaurant in gingen ontdekte Tieske de bewuste foto die Brombach in 1943 nam in Rosmalen!!! Ze waren namelijk in Gaststatte -Pension-Restaurant- "Eifeler Hof". Tot zijn zeer grote verbazing zag hij zijn vader Hein en zijn oom Willem op de bewuste foto!!! De echtgenote van de eigenaar van het restaurant bleek de zus te zijn van de vermiste Bernard Schaaf. Zij had deze foto opgehangen in hun restaurant in hoop dat er misschien wel eens iemand uit Nederland binnen zou komen, die informatie kon verschaffen over haar broer. Dit grote nieuws bereikte in de 80-er jaren schrijver dezer en de speurtocht leidde via deze familie Schaaf naar de familie Brombach in Munster. Hij was hevig verbaasd en maakte plannen om naar Rosmalen te komen en dat gebeurde in 1982. In eerste instantie om Hein van Creij, de vader van Tieske, te gaan bedanken voor de redding in 1943. Ook bezocht hij het vliegveld Welschap in Eindhoven met de hangar, waar zijn Dornier 217 in 1943 in stond, die nog te zien was. Natuurlijk ging hij ook naar de locatie van de crash op Nieuwendijk te Rosmalen. Een bezoek aan de Duitse begraafplaats waar zijn navigator Jendgens begaven ligt. Ook zag hij het Grootziekengasthuis te ’s-Hertogenbosch terug waar hij geholpen werd en revalideerde. Vol trots vertelde hij dat hij tien maanden na de amputatie van zijn been in 1945 weer ging vliegen. Nu in een Messerschmitt waarmee hij nachtvluchten uitvoerde.

Bernard Schaaf, schutter/mecanicien, werd ook in ’s-Hertogenbosch verpleegd en na zijn genezing werd hij weer ingezet in Frankrijk. Hij kwam nooit meer terug naar de basis en is tot op heden nog steeds vermist.

Bron: Luchtoorlog boven Rosmalen 1940-1945, Ad Hermens, 2004.