Menn, Martin

Geboortedatum:: 11 november 1918 (Krotschwitz, Duitsland)
Overlijdensdatum:: 1944 (Frankrijk)
Begraven op:: Duitse Oorlogsbegraafplaats Champigny-St.-André
Vak: 9. Rij: 7. Graf: 462.
Nationaliteit:: Duitse

Biografie

Martin Menn trad in november 1939 toe tot de divisie bij het Pionier Bataillon. Met de toevoeging van een Pionier Kompanie aan Regiment “Der Führer” stapte hij in mei 1940 over naar die ondersteunende eenheid, waar hij als Gruppenführer diende in Joegoslavië en tijdens de eerste Russische campagne. Tijdens de laatste maanden van de reorganisatie van de divisie in 1942 keerde Menn terug naar zijn nieuw opgebouwde 16./Der Führer nadat hij was hersteld van zijn verwondingen.
Otto Kumm verzocht persoonlijk om zijn onderscheiding met het IJzeren Kruis 1e Klasse op 17 februari 1943. Sylvester Stadler beval hem aan voor het Duitse Kruis in Goud toen hij Oberscharführer was op 28 januari 1943. Deze onderscheiding werd goedgekeurd door Heinz Lammerding toen hij in maart 1944 terugkeerde uit Rusland.
Tijdens de gevechten van dit jaar bij Charkow (Kharkov) toonde Oberscharführer Menn opnieuw buitengewone moed, dapperheid en daadkracht als pelotonleider. Hij stond altijd aan het hoofd van zijn mannen en was niet bezorgd om zijn eigen veiligheid. Door het goede voorbeeld te geven, sleepte hij zijn peloton met zich mee.
Bij de aanval op het vijandelijke stellingenstelsel nr. 246.3, drie kilometer ten zuidwesten van Lutschki, drong Oberscharführer Menn de zwaar versterkte vijandelijke stellingen binnen. Hij was de eerste man op de puntpositie van zijn vlammenwerpers en manoeuvreerde met hen. Hij gooide handgranaten en vocht man tegen man met de vijand. Menn slaagde erin de eerste bunker en het aangrenzende systeem van loopgraven met vlammenwerpers uit te schakelen. De vijand leed zware en bloedige verliezen. Hiermee was de basis gelegd voor de aanval van de eerste compagnie op het vijandelijke stellingssysteem.
Op 15 augustus 1943 was er bij Nikolova een gat van 350 meter breed ontstaan tussen het peloton van Menn en de aangrenzende 6e compagnie. De belangrijkste gevechtslinie liep door een veld met zonnebloemen. Door deze kloof was de vijand met sterke troepen binnengedrongen. De vijand voerde vervolgens een aanval uit met een compagnie en probeerde de posities van de compagnie vanaf de flank te veroveren. Oberscharführer Menn, die onmiddellijk het gevaar in dit slecht zichtbare terrein inzag en geen andere reserves tot zijn beschikking had, verzamelde zijn peloton en haastte zich naar de rechterflank, waar hij onmiddellijk in de aanval ging.
Er ontstond een hardnekkige man-tegen-man-strijd, waarbij uiteindelijk alleen Oberscharführer Menn en één andere man van zijn pelotonstaf bleven vechten. Oberscharführer Menn liep toen een verwonding aan zijn rug op door granaatscherven van een antitankgeweer, maar bleef niettemin vechten totdat de vijand de aanval afbrak na zware en bloedige verliezen te hebben geleden. Door het initiatief van Menn werd een ommekeer in de flank en zijaanvallen bereikt.
Op 10 september 1943 ondernam Menns peloton een nachtelijke tegenaanval in de buurt van Kolowsk. Opnieuw was het Menn die, gewapend met handgranaten en een machinepistool, als eerste de loopgraaf betrad die de vijand had bezet. In het donker ontstond een man-tegen-man-gevecht. Door Menns persoonlijke moed en daadkracht werd het al snel mogelijk om de vijand zware verliezen toe te brengen en hem uit de loopgraven te verdrijven. De Wehrmacht-eenheid kon vervolgens het eerder verloren deel van de loopgraven heroveren. Het was Menns verdienste dat de vijand werd teruggedrongen naar zijn oorspronkelijke positie.
Toen Menns peloton op 14 september 1943 op de rechtervleugel van Regiment “Der Führer” was gepositioneerd, viel de vijand in de vroege ochtenduren aan. Voor de positie van Menns peloton strandde elke vijandelijke aanval. Toen de vijand de posities van de rechterbuur-eenheid doorbrak, nam Menn een groot deel van de aangrenzende loopgraafsector over.
Menn hield de Russische infanterie, die van plan was de kloof te verbreden, tegen met het geconcentreerde vuur van zijn lichte infanteriewapens. Hij behield, met slechts minimale verliezen, zijn positie tegen een veel sterkere vijand totdat twee Panther-tanks als versterking arriveerden. Door zijn buitengewone moed en koelbloedigheid was het Menn die verantwoordelijk was voor het opruimen van de vijandelijke doorbraak.
Toen het compagnie op 6 oktober 1943 onder het bevel van II./Der Führer kwam te staan, viel Menn samen met de compagnie de laatste posities van het vijandelijke bruggenhoofd ten zuiden van Grebeni aan op de rechterflank van het bataljon. Door slim gebruik te maken van hun eigen vuur en zijn persoonlijke moed trok Menn zijn mannen mee naar de eerste vijandelijke posities. Zo ontstond een hevig gevecht van man tot man, waarbij Menn gewond raakte. Ondanks zijn verwondingen vocht Menn dapper door aan het hoofd van zijn mannen en bracht hij de vijand zware verliezen toe. Dankzij zijn moed bereikte de compagnie de rivier de Dnjepr. Pas toen verliet hij de compagnie vanwege zijn verwondingen.
Toen de vijand op 23 november 1943 met een veel grotere strijdmacht aanviel, was Menn de drijvende kracht achter het verzet. Zijn persoonlijke voorbeeldgeest voorkwam dat de vijand de verdedigingslinies kon doorbreken. Het was een nacht waarin Menn zich met een luisterpost voor de hoofdgevechtslinie bevond. Onder dekking van de duisternis probeerde de vijand langs de luisterpost te sluipen en de posities te doorbreken. Menn liet de vijand tot op vijf meter naderen en opende toen het vuur met zijn machinepistool.
Dit veroorzaakte grote verwarring bij de vijand, waarvan Menn profiteerde door zijn zware machinegeweer op de Russen te richten met verwoestend effect. Ook hier was het de energie en het initiatief van deze voorbeeldige onderofficier die ervoor zorgden dat de vijand vele doden en gewonden achterliet en zijn nachtelijke aanval opgaf.
Het uiteindelijke lot van Menn is onbekend, maar hij staat niet vermeld onder de bekende Zugführer-opdrachten van de 16./Der Führer of Pionier Bataillon tijdens of na de campagne in Normandië.

Martin Menn sneuvelde in Frankrijk, tijdens de campagne in Normandië of de daaropvolgende terugtrekking in 1944. Hij werd eerst begraven in St. Léonard bij Alençon. Dit komt overeen met de plaats waar Das Reich vocht na D-Day (juni-augustus 1944). Later werd hij overgebracht naar een centrale oorlogsbegraafplaats in St.-André-de-l'Eure, als onderdeel van de naoorlogse grafconsolidatie door de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge (Duitse Oorlogsgravencommissie).

Heeft u zelf meer informatie over deze persoon? Lever het aan!