Dasselse dwangarbeiders: Begraafplaats Einbeck (17/21)

Nederlandse dwangarbeiders in Dassel

Ongeveer een jaar geleden, kreeg ik de brieven van Gerard Schampers in handen. Een student in oorlogstijd, wonend in Helmond en studerend in Tilburg. In 1943 werd hij, met nog 21 andere studenten, tewerkgesteld te Dassel in Duitsland. In Dassel werkten ook een aantal Limburgers, die opgepakt waren tijdens de Kerkrazzia's in oktober 1944. In juni 2023 bezocht ik Dassel voor het eerst. Nu was het tijd voor een tweede bezoek en een tweede serie aan artikelen.

Het monumentje op de begraafplaats.

Vandaag had ik het plan om over de Burgberg te wandelen, maar het regent zo hard dat dat plan uitgesteld moet worden, dan maar naar Einbeck. Ik wil het stadsmuseum aldaar ook nog bezoeken. Helaas gaat dit pas om 11:00 uur open, waardoor ik wat tijd over heb. Ik rijd naar het Zentralfriedhof in de stad. Daar zouden volgens het locale archief nog een aantal graven moeten liggen van dwangarbeiders, al liggen er geen Nederlanders tussen.

Aangekomen bij de begraafplaats regent het nog harder dan toen ik vertrok. Ik blijf maar even in de auto wachten tot het minder wordt. Heel veel minder wordt het echter niet, dus gewapend met regenjas en paraplu ga ik toch maar de begraafplaats op.

Achter de kapel staat een mooi informatiebord met de locatie van de graven. De dwangarbeiders liggen aan de linkerkant. Eenmaal op de plek aangekomen staat er ook een klein monumentje voor de slachtoffers. Ik schrik nogal van de staat van de graven. Overwoekerd en vol met mos zijn er nog maar een aantal, zeer slecht, te lezen. Ik had toch het idee dat men in Duitsland anders omging met hun oorlogsverleden.

Eén van de grafstenen van de dwangarbeiders.

Op dezelfde begraafplaats liggen ook een aantal Duitse militaire graven uit de Tweede Wereldoorlog. Deze liggen meer in het midden; eenmaal daar aangekomen is het niet veel beter. De graven zijn wel iets beter te lezen, maar ook hier groeit veel mos. Een heg is helemaal scheef gegroeid, waardoor een aantal grafstenen zelfs ín de heg staat. Dit ben ik niet gewend van de Duits Volksbund die verantwoordelijk is voor dit soort graven. Meestal ziet het er allemaal een stuk beter uit.

De stromende regen die kleine riviertjes vormt op de paden van de glooiende begraafplaats maakt het er allemaal niet beter op. Alleen, met een paraplu in de ene hand en een camera in de andere, loop ik rond. Ik maak wat foto’s van wat ik aantref.

Terug in mijn hotel stuur ik de foto’s naar mijn contactpersoon bij het archief van Einbeck. Niet dat zij er iets aan kan doen, maar misschien kan ze me doorverwijzen naar iemand van de stad Einbeck die er wél iets mee kan doen. Het is zo'n een trieste aanblik…