Distinguished Flying Cross (DFC)

Het Distinguished Flying Cross (DFC) werd ingesteld op 3 juni 1918, de verjaardag van Koning George V en wordt uitgereikt aan officieren en onderofficieren voor een handeling van moed en dapperheid of toewijding tijdens vliegoperaties tegen de vijand. Een rechte zilverkleurige bar wordt uitgereikt voor vervolgactie(s) onder dezelfde voorwaarden als het DFC.

De onderscheiding heeft een zilverkleur en de vorm van een kruis en werd onworpen door Edward Carter Preston. Op de voorkant zijn de propellers van een vliegtuig op de verticale armen van het kruis geplaatst. Binnenin staat een met vleugels versierd medaillon omcirkeld door lauwerkransen en waarboven een Koninklijke Kroon staat afgebeeld met de letters RAF. Op de achterkant staat in het midden het Koninklijke Monogram GV, GVI en EIIR. Het jaar van uitgifte staat in de onderste arm van de onderscheiding gegraveerd. Het DFC wordt naamloos uitgereikt.
Het lint is 32 mm breed en bestaat uit afwisselende violette en witte banen van elk 3 mm breed, die geplaatst zijn in een hoek van 45 graden van links naar rechts. Tot 1919 stonden deze banen horizontaal op het lint.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn totaal 20.354 DFC's uitgegeven waarvan bij benadering 1550 eerste gespen en 42 tweede gespen. Ere onderscheidingen werden 964 keer uitgegeven aan luchtmachtpersoneel van landen die niet tot het Britse Gemenebest behoren.
Een totaal van 4018 DFC's werden uitgereikt aan personeel van de RCAF, plus 213 eerste gespen en zes tweede gespen, evenals 358 aan FAF/RAA/RNZAF personeel in de RCAF, plus 23 eerste gespen. Tevens werden 247 DFC's uitgereikt aan Canadezen in de RAF, plus 34 eerste gespen.
Niew Zeelands RNZAF personeel onvingen 1032 DFC kruisen, 84 eerste gespen en vier tweede gespen, één kruis werd uitgereikt aan een lid van de Royal New Zealand Navy.
Totaal ontvingen 44 Nederlanders het DFC.